این ماشین هم نرمه، هم گرمه

همیشه به دلبر می گفتم آزمون سختی خدا معمولا کوتاهه. آزمون خوشی های خداس که سال های سال طول می کشه. معمولا آدما توی آزمونای خوشی ها مردود میشن. وقتی خوشی زیر دلشون میزنه خدا و پیغمبرو یادشون میره. درسته که آدم گرسنه دین و ایمون نداره ولی همیشه یه چشمش به آسمون هست که یه برکتی بیفته توی زندگیش ولی آدمی که همه چیزو با پولش میخره چی؟ دنیا فقط مادیات شده و هر چیزی بخوای با پول به دست میاری. آدم پولدار دیگه به خدا نیازی نداره...مگه فقط لحظه های قطع امید...

به دلبر می گفتم طاقت بیار. آزمونای سختی خدا تموم میشه و راحت میشیم ولی یادت باشه توی آزمون خوشی خدا خوابمون نبره. بابای دلبر که ماشینشو نو کرده بود، همیشه می گفت: این ماشین هم نرمه و هم گرمه. آدم توش خوابش میبره. همیشه میترسم یه روز آخرش خوابم ببره و بزنم به کسی.

یه روز با دکتر داشتیم بحث رفاه و رفاه زدگی می کردیم. بحث سر این بود که رفاه داشتن برای هر کسی نسبیه. یک خونه میتونه برای یک نفر رفاه طلبی باشه و برای کسی نباشه. بحث دیگه این بود که خود کاخ نشینی خیلی مهم نیست، روحیه کاخ نشینی مهمه. اون چیزی که مزمت میشه اینه که آدم روحیه کاخ نشینی نداشته باشه. بحث دیگه هم این بود که این دو قِرون ده شاهی که ما داریم که رفاه طلبی نیس. رفاه طلبی یعنی خرجای میلیونی یا ملیاردی. استفاده بیش از حد نیاز و ...

غرض این که یه مدته من و دلبر فکر می کنیم آزمونای سختی خدا برای ما داره تموم میشه. حداقلش این که دخل و خرجمون داره میزون میشه. گرچه هنوزم قرض داریم، قسط داریم خیلی هم داریم ولی خرجا و درآمدا از گلوی هم درمیان. توی رانندگی از دست انداز میترسم. به دلبر میگم داریم سرعت میگیریم، مواظب دست اندازا باش. عسر و یسر پشت سر همه. خدا نکنه یه دست انداز تلافی دو قرونی بشه که توی سفرمون اومده. دلبر فقط میگه: زبونتو گاز بگیر، خدا کریمه! خدا خیلی کریمه!