همشهری
اولین سوالی که دو غریبه از هم می پرسند این است: «بچه کجایی؟» اصلا مهم نیست که هم محله باشی. کافیست که در روستایی در 100 کیلومتری شما زندگی کند، ولی باز هم همشهری به حساب می آید و حسابش از بقیه افراد جدا می شود. این در حالی است که قبلا در شانه خودت راه نمی دادی با همچین کسانی دو دقیقه اسپیکینگ کنی ولی الان حتی برای سرویس رفتن هم از او جدا نمی شوی. سربازی روز دوم، تاریخ تحریر: یکشنبه؛ 2/12/90
همیشه عقبم. هیچ وقت به رد دیروز نمی رسم. روزهای می آید و می رود. به قول ما رفت و آمد می کند ولی یادم هم نمی آید که چند روز و چند ماه گذشته است. فقط تعداد قسط های مانده از هر وامم را می دانم. می دانم که 13 ماه دیگر یکیشان تمام می شود و 18 ماه دیگر دوتای دیگرشان. آمار روزهایم را هم با روز بازپرداخت تسهیلات و قسط های خانگی می دانم. 20 و 26 و آخر هر ماه.
چقدر دوست دارم که این 18 ماه هر چه زودتر تمام شود و یک مقدار هم زندگی کنم. مقداری هم به خودمان برسیم. مقداری هم لذت ببریم. البته بعد 18 ماه باز باید به فکر ماشین بود.
وقتی مهم برای آدما پول دار شدنه، روزی حلال توی اولویت دوم قرار می گیره. اصلا اگه حروم باشه توی گلوت گیر می کنه؟ تا الان چن نفر از این پول دارها توی گلوشون گیر کرده. همه می میرند، ثروتمندهام می میرن. من و تو هم می میریم. کی گفته اگه از یکی بدزدی زندگیت خراب میشه؟ مگه اون هایی که میلیاردی می دزدن دیگه زندگیشن جر وا جر شده؟
من هر روز صبح زود به سر کار می روم. من کار می کنم تا پول به دست بیاورم. تا شکم زن و بچه ام را سیر کنم. کار که عار نیست. جوهر مرد است. مردی که کار نداشته باشد مثل خودکاری است که جوهر ندارد. پس هیچ وقت نمی تواند بنویسد. (حوض نقاشی)
حتی یک چوب کبریت
رسیدیم. ساعت ده و نیم بود. دو و نیم که راه افتاده باشیم، حدود هشت ساعت در راه بودیم. بیرون پادگان به صفمان کردند. هوا سرد بود. سردِ سرد. زمین سفید بود و آسمان تاریک. شال گردنی که دلبر برایم بافته بود را محکم تر دور گردنم گره زدم. حال کسی را داشتم که می خواهد خودش را خفه کند. هوا سوز داشت. همه را جمع کردند تا صدا به آخرین نفرها هم برسد. زمین سرد و مرطوب بود. باید چمباتمه می زدیم. صمیمی تر و نزدیک تر نشستیم. به این بهانه کمتر سرما می خوردیم.
خبر: شورای شهر سبزوار صد میلیون تومان برای خرید ماشین جدید شهردار اختصاص داد.
شهرداری دارد به ورشکستگی می افتد. ماه هاست که طلبکارها پاشنه شهرداری سبزوار را از جا کنده اند. شهردار در جلسه شورا گفته بود که طلبکارها خانواده ام را تهدید کرده اند. شهرداری به زیر خط فقر رسیده است. اعضای شورای شهر چندین جلسه با طلبکاران گذاشته اند تا ریش سفیدی کنند و مهلت بیشتری به شهرداری بدهند. شهرداری برای حقوق کارمندان خویش مانده است. عیدی کارمندان هم که قوز بالای قوز شده است. شورای شهر برای تامین مالی برای بار چندم در چندماه اخیر باز هم تخفیف جرائم گذاشته است؛ حراج آخر سال...
رفیقی می گفت: امام خمینی می خواست ارزش ها نهادینه شود و نه این که برای ارزش هایمان نهاد بسازیم.
تجریه نشان داده است که هر مساله ای که خودجوش، درونی و مردمی اجرا شود، بقای بیشتری دارد. مسلما 9 دی تا زمانی که به دست مردم و اراده آن ها بخواهد شور بگیرد، هر سال بهتر از سال قبل می شود ولی خدا کند که اداره جات نخواهند نخود این آش هم شوند.
