سربازی / روز اول (2)

صد تومان تا حرم

پادگان پر بود از کچل ها و مودارهایی که توی هم می لولیدند. بچه های محمد رسول الله بیرجند را پیدا کردم. همه قشر و همه تیپ؛ یکی ریش بزی گذاشته بود و یکی پروفسری و یکی طلبگی. یکی موهایش را با تیغ زده بود، یکی نزده بود و یکی موهای بلندش را با کش بسته بود. شلم شوربایی بود. مرد جاافتاده ای «برگه سبز»ها را جمع کرد. اعزامی های محمدرسول الله 3 اتوبوس شدند؛ 28، 29 و 32. بچه ها به سه گروه تقسیم شدند. گفت: آزادید. فقط ساعت 2 ظهر همه ترمینال باشند. از آن جایی که به حافظه ام اعتماد نداشتم همه مشخصات را کامل نوشتم؛ سالن 2، جایگاه 10، اتوبوس 29.

اینجا هر کسی چهره اش آشنا باشد فامیلت می شود. با الهام هم دانشگاهی بودم. یکی دو باری همدیگر را دیده بودیم. سلام علیک گرمی کردیم. او هم محمدرسول الله بود.

زارع از هم کلاسی های راهنمایی ام بود که در یک دانشگاه هم بودیم. «تعلیجی» بود. ما می خواستیم خدمتمان را عقب بیندازیم و او می خواست جلو بیندازد. تاریخ اعزامش اردیبهشت سال بعد بود. می گفت: «5 هزار تومان به تاکسی داده ام، الان هم 500 تومان بیشتر ندارم.» باید خودمان به ترمینال می رفتیم و برای همین عزا گرفته بود. یک روز به من می گفت: «من 17 میلیون پول دارم ولی ازدواج نمی کنم. آدم تا سی میلیون نداشته باشد که نباید ازدواج کند.» با اکراه دو هزار تومان از من گرفت و با اصرار شماره حسابم را.

پول زیادی نداشتم. می ترسیدم که مثل محسن برای هر مسیر 5 تومان به خرج بیفتم. نوروزی را هم آن جا پیدا کردم. سرباز ارتش بود. با هم از پادگان بیرون آمدیم و از پل هوایی گذشتیم. چند متری نرفته بودیم که اتوبوسی برایمان ایستاد. صد تومان تا حرم. ظهر نان سنگک با پنیرخامه ای. آنقدر خوردنی داخل ساکش داشت که یکی یکی هر دو بستِ بند ساکش شکست. هم او بارش را سبک کرد، هم معده ما از عزا در آمد.